chillida 134

Als ik toch eens ooit helemaal alleen, een hele dag mag doorbrengen met één beeld in één ruimte, dan kies ik voor deze van Eduardo Chillida: Modulation d’espace II  uit 1963 (nu in het Wilhelm Lehmbruck Museum in Duisburg).

 

 

 

tate mos i 1963 webEn ik zou me de volgende dag prompt laten opsluiten met de voorganger van dat beeld van een jaar eerder, Modulation of Space,  uit de Tate collectie in Londen.

 

 

 

caro tp z 94 1982En omdat ik daar dan toch ben, zou ik een sculptuur mee naar binnen smokkelen van Anthony Caro, een van zijn ‘table pieces’, om te laten resoneren met de Modulation, omdat er nu eenmaal iets van de ene meester meeklinkt in het werk van de andere, sinds ik jaren geleden hun gesprek met elkaar heb gelezen onder de titel ‘Sculptors Talking’. Mooie, mooie woorden vielen daar.

 

 

chillida mos ii 1963Maar voorlopig moet ik het waarschijnlijk doen met de foto’s die ik gemaakt heb, dit weekend nog in Duisburg, en een paar jaar geleden in Londen. Daarbij zal ik mijn geheugen inzetten met zijn onmiskenbare neiging tot nostalgie in de oude zin van het woord: de pijn iets belangrijks te zijn kwijtgeraakt, de pijn die lijkt op heimwee.

 

 

 

 chillida 135En daar dan, in die cel, samen met het ene en het andere beeld, zou ik me grondig en ongeremd overgeven aan mijn romantiek. Die diepe, zachte, licht schrijnende kwelling dat de tijd mij dit heerlijk samenzijn weer zal ontnemen om mij daarna weer terug te werpen in mijn nostalgie. Oh, was ik maar net zo onvergankelijk als deze beelden.


Alleen al daarom, om de tijd een hak te zetten en me zo lang mogelijk te laven aan de eeuwigheid, moet ik intensief opgaan in dit beeld.

(wordt vervolgd)

1000 Resterende tekens