In het weblog staan algemene artikelen over beeldende kunst, dingen, woorden, aanwezigheid.
1) Er zijn dingen
2) Er zijn woorden voor, of niet.
Hoe komen de dingen aan hun woorden? Wij gebruiken titels, omschrijvingen en rubrieken. Of: waarom heet een paal een paal en een knaak een knaak? En is ‘paal’ een titel of een rubriek? Ik weet het niet want ik ben geen taalkundige.
Neem het beeldhouwwerk van André Volten op het Frederiksplein in Amsterdam, voor de Nederlandse Bank: Deze sculptuur heet:
“Monument voor A. Winkler Prins”
Op een bordje er bij staat: ‘door André Volten, 1970
Ter herinnering aan Anthony Winkler Prins 1817 / 1908, grondlegger van de Nederlandse encyclopedie. Aangeboden aan de stad Amsterdam door uitgeverij Elsevier op 9 oktober 1970 ter gelegenheid van honderd jaar Winkler Prins encyclopedieën’.
- Gegevens
De eerste filmdag: het atelier van André Volten
In Amsterdam-Noord tussen de nieuwe, hippe gebouwen ligt het atelier van André Volten.
Van het atelier wordt binnenkort een prachtig museum gemaakt waar zijn werk te zien is.
- Gegevens
Tekst en Uitleg
De opstellingen getuigen van een groot gevoel voor ruimte en monumentaliteit. In het Stedelijk Museum zijn de ruimtes benauwend door hun afgesloten ligging binnen het gebouw, hun grote hoogte en kleine oppervlak. In De Appel zijn de ruimtes verruimend, door hun aaneenschakeling, de menselijke verhoudingen tussen de hoogte en diepte, en het overal toetredende buitenlicht. Beide instellingen vragen dus om een andere behandeling en daarin slaagt Saskia wonderwel. Waarbij De Appel vooral openheid voorop staat, tegenover geslotenheid in het museum. Letterlijk: presentatieruimte tegenover depot.
- Gegevens
Voorwerpen (dingen)
Als gezegd bevinden zich in dit barokke interieur van De Appel, dat door Saskia Noor van Imhoff is teruggebracht tot de stijlkenmerken eenheid, licht en maat, voorwerpen van verschillende klassen.
Soms toont Saskia iets dat een kunstwerk zou kunnen zijn. Bijvoorbeeld het portret van een man, wiens naam of een rol niet vermeld wordt.
- Gegevens
Ruimte
Het werk van Saskia Noor van-Imhoff (1982) in het Stedelijk Museum van Amsterdam en in presentatie-Centrum De Appel gaat over ruimte. Alle gepubliceerde teksten noemen haar werk archeologie, de archeologie van het museum als bewaarplaats, maar dat is niet te zien. Dat is afgeluisterd van de kunstenares. Kritiekloos opgepend.
- Gegevens
Too Much
Het eerste wat opvalt, is het materiaal. Karton, MDF, Zink, autolak, verf, kitsch, glanspapier, aluminiumfolie. We zijn op de eerste verdieping van het Stedelijk Museum in Amsterdam, in de voormalige ‘erezaal’ van de oudbouw. Hier begint volgens de aanwijzingen de overzichtstentoonstelling van Isa Genzken.
Het materiaal doet terugdenken aan de bloeitijd van de assemblages, in de jaren zestig van de vorige eeuw. Goedkope wegwerpartikelen, glimmend en kleurig verpakt, dingen uit de massa-consumptiefabrieken. Maar opvallend genoeg is dat niet waarmee haar oeuvre begint, maar waar het 50 jaar later mee eindigt. Ze begint als serieuze beeldhouwstudent met klei, steen en hout, met vormexperimenten en begrippen als schaal, gewicht, evenwicht, ruimte. In deze tentoonstelling is de chronologie verlaten, belangrijke veranderingen in haar oeuvre zijn door elkaar geplaatst, alsof het nieuwste al in het oudste aanwezig was, en het oudste in het nieuwste terugkeert. Typische samenstellersblik van kenners, verwarrend voor nieuwelingen.
- Gegevens
Opbouwwerker van de Natuur
Onder een plexiglazen kap ligt een giftige blauwgroene wortelstronk te glanzen in het kunstlicht. Glimlichtjes schitteren op de gladde, onnatuurlijk harde verf. Over het hele gestel, over de takken die er uit omhoog steken, over de knoesten die er in verscholen liggen, ligt hetzelfde, meest turkoois frisse groen, zoals je dat nergens in de natuur kunt vinden.
Zo nadrukkelijk turquoise dat het wel koraal onder water lijkt.
- Gegevens
Over vooruitgang
‘Dag meneer, mag ik u wat vragen?’ vroeg ze vriendelijk, terwijl ze met uitgestoken hand recht op me af stapte. Ze was een van de vier, die op een bankje zaten naast de dichte deur van de tentoonstellingsruimte.
‘Natuurlijk,’ zei ik, terwijl ik haar hand drukte.
‘Gaat u naar de tentoonstelling van Tino Seghal?’
‘Ja, inderdaad’.
‘Vindt u het goed dat ik even met u meeloop? Ik ben Lotte.’
- Gegevens
Onzijdige Goden
14 juni 2015: ArtZuid Amsterdam. Hektor, Markus Lupertz
Op Art Zuid staan vijf mensbeelden van Markus Lüpertz: Standbein/Spielbein/, Hirte, Mozart, Salieri en Hektor.
Dit laatste beeld doet mij stilstaan. Het hoofd van Hektor staat op een dikke, opgezette nek. Zijn gezicht is geschilderd: geel, groen, rood en blauw. Een krijger. Naakt met aan een kant slechts een schouder, de arm aan de andere kant mist de pols en de hand. Het bovenste deel van de tors is intact, maar het middendeel, dat wil zeggen de buik en de heupen, lijken met dikke plakken aan elkaar te kleven. De rechterheup lijkt ontwricht. Beurs lijkt het lijf, kapot, alsof het vlees bij elkaar is gedrukt om het nog heel te laten lijken. De benen en voeten echter zijn glad en stevig.
Aan de achterzijde loopt een naad vanaf de haargrens over de nek tot aan de schouders, daar wordt de naad rabbelig en eindigt hij bij de onderrug. Ik stel me voor dat de nek opgezet is door het touw dat er omheen zat en dat nek, buik en rug kapot zijn gegaan in de strijd en het gesleep over de grond tijdens de wagenritten.
- Gegevens