In het weblog staan algemene artikelen over beeldende kunst, dingen, woorden, aanwezigheid.
Zondagmiddag 24 juli, exact om 13:30, als we zullen beginnen aan onze wandeling, regent het nog steeds, terwijl wij schuil houden onder de luifel van de voormalige Rijksverzekeringsbank, bij het beeld van Hildo Krop. Het wordt niet droog, en met opgewekt gemoed beginnen we aan onze wandeling langs de beelden. Op een enkele minuut na, giet het de hele verdere middag en we eindigen koud en verkleumd, en sliknat om15:40uur. Ik ben ontroerd door het enthousiasme van de twintig deelnemers die niet alleen - ondanks de slechte weerberichten - zijn gekomen, maar ook nog stoïcijns de hele wandeling hebben uitgelopen.
Terwijl ik op de groep wachtte bekeek ik de Tinguely die ondanks de aanhoudende regen opgewekt stond te draaien. Om het leed goed te maken vindt u hier, als hommage aan de geweldige groep van deze middag, een korte impressie van die sculptuur. Het is zeker de moeite waard, als het weer weer eens wat opklaart, nog eens te gaan kijken. http://www.youtube.com/watch?v=JPGg_EftBDc
- Gegevens
Diezelfde middag op bezoek in het atelier van Petra Groen. Ze is werelds, snel associatief, ideeënrijk. Actief in twee werelden: die van de sculptuur in de openbare ruimte, “buitenbeelden” en die van haar atelier “mijn speelplaats”. Opdrachtkunst met een ‘pakket van eisen’ versus ‘autonoom’ of vrij werk. Maakt graag ‘installaties’ en is op zoek naar wat je er zelf in legt, naar je “innerlijke bibliotheek”. Installaties gaan niet over wat er werkelijk is, maar over hoe je de wereld bekijkt, over hoe dat waarnemen van de wereld je ervaring van de wereld beïnvloedt. “Iedereen ziet in hetzelfde iets anders. Je neemt niet de wereld waar, maar wat je er in projecteert”, zegt ze.
- Gegevens
Een kwartier eerder dan afgesproken draaide ik de oprijlaan op. Ze sloot met haar rug naar me toe een container, waarin nog net een motormaaier te zien was. Toe ze zich omdraaide toonde ze twee kletsnatte, morsig groene handen: “Ik geef je even geen hand want ik heb net gemaaid, zie je wel”. Daarna verdween ze naar binnen om te douchen, terwijl ik op het groene erf achterbleef. Er was de stilte van het wijde Groningse land, het gekrakeel van wat vogels, de landschappelijke rust van een maïsveld aan de overkant van de weg. Op de hoek van het erf een sculptuur van drie wankele stapels open doosvormen. Hier woont ze nu drie jaar.
- Gegevens
Zondagmiddag 17 juli, exact om 13:30, als we zullen beginnen aan onze wandeling, stort de hemel al haar water leeg in een felle windhoos, terwijl wij schuil houden onder de luifel van de voormalige Rijksverzekeringsbank, bij het beeld van Hildo Krop. Na tien minuten wordt het droog, en kunnen we met opgewekt gemoed aan onze wandeling langs de beelden beginnen. Op een enkele druppel na, houden we het de verdere middag droog.
- Gegevens
Modulation of Space I (1963)
Wat is dat eigenlijk, ‘Moduleren van de ruimte’? Lastig, zo’n titel. Waarschijnlijk bedoelt de kunstenaar er iets mee wat ik zou moeten snappen, doordat het beeld aanwezig is en de ingewikkelde woorden betekenis geeft. Want ‘moduleren’ is geen eenvoudig woord, en ruimte al helemaal niet.
- Gegevens
Als ik toch eens ooit helemaal alleen, een hele dag mag doorbrengen met één beeld in één ruimte, dan kies ik voor deze van Eduardo Chillida: Modulation d’espace II uit 1963 (nu in het Wilhelm Lehmbruck Museum in Duisburg).
- Gegevens
Op 09-11-2010 mailde Martina Otto deze foto naar mij met de volgende tekst: “Mijn object is nog in wording. Het gaat om de overgang tussen ideaal naar werkelijkheid (…)
De maten zijn:
bak op de grond: 100 cm x 140 cm, 20 cm hoog
aan de muur: 100 cm x 80 cm”.
Dat is behoorlijk groot, groter dan op de foto zomaar te zien is.
- Gegevens
Op 4 mei was ik in het riante atelier van Hubert Zeeman, op de rand van het Java-eiland in Amsterdam. Al heel lang metaalkunstenaar is dit de ideale plek voor hem, je ruikt er nog de historie van de oude scheepvaart, de reusachtige kranen en de stoere kade. Zijn atelier is grofweg in tweeën gedeeld, een voorruimte aan de daglichtgevel, en een achterstuk dat met een gordijn hermetisch is afgesloten.
Als je door het gordijn heen gluurt wordt je een stapel ijzer en ander goed gewaar, zo veel, dat je niet snapt hoe het hier ooit is binnengekomen.
- Gegevens
Ank van Engelen is stoer. Ze houdt van het geluid van de smidse, van de oliegeur van net geleverd staal, van het gekrijs van de slijpmachine, van de hitte van het lasapparaat. Haar vrouwelijke kant zit vooral in haar liefde voor literatuur en poëzie, zegt ze, maar tegelijkertijd heeft ze het over ‘boetseren in staal’ en dat ze heus wel weet dat dat niet kan, maar dat ze het toch altijd weer probeert. Ze houdt ook van die tegenstelling, waar ze ook weer moeite mee heeft: het verhalende van de taal, tegenover het zoeken naar de kern in de beeldhouwkunst. En daarbij gaat het om de onontkoombare noodzaak, voor zichzelf.
- Gegevens